Ik ben een uniek type, met schubben waar de zon ondergaat, de zon die mijn binnenste nooit bereikt. Mijn huid is van gewapend beton, dikker dan een mensenlengte. Ik ben puntgaaf, onverwoestbaar zolang de tijd het toestaat. Toch lig ik verlegen verscholen onder een klimop, in de schaduw van een oude den, aan de westerlijke rand van het Wilhelminapark.

Mijn verlegenheid komt uit schaamte, ik draag een smet. Ik werd gebouwd door een vijand van deze stad. Ik was het kwartier van misdadige commando’s, bescherming tegen geallieerde bommenregens. Dat er geen daglicht in mij doordringt, is de perfecte symboliek voor de omstandigheden waaronder ik verrees.

Maar de tijd nam deze prachtige stad aan haar onvermijdelijke hand, weg van de duisternis. Ik werd een opslagplaats, een overdreven sterke schuur voor kabels, gereedschap en oude brommers. De meeste mensen vergaten mij. Ik lag aan het zicht onttrokken door de natuur, een bladergroen boetekleed die ik mij decennialang maar al te graag liet aanmeten.

Tot er, zeventig jaar na mijn verrijzenis, op mijn stalen deur werd geklopt door vier kunstenaars, zonen van de stad. Ze vonden mijn isolement maar lafjes. Ze praatten op me in. Echte boetedoening is iets terug doen voor de stad, zeiden ze. Je hebt de duisternis gediend, maar kan ook een onderkomen zijn voor schoonheid. Ik, voor schoonheid? Het idee!

Welnu, het idee was als volgt: mij, iedere maand te vullen met nieuwe spraakmakende kunst. Installaties, foto’s, poëzie, beelden, schilderijen, films en performances. Werk met een hoge X-factor. Een vinger aan de pols van de hedendaagse kunst. Non-profit, omdat alles wat goed is, simpelweg aandacht verdient.

Langzaam nestelde de overtuiging zich in de haarscheurtjes van mijn metersdikke huid: dit is mijn nieuwe lot. Onder één voorwaarde: noem me geen bunker meer. Ik zal nooit meer verstoppen wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik zal laten zien wat gezien moet worden. Ik ben geen schuilplaats meer, maar een toevluchtsoord. Ik draag het verleden met me mee, maar ben het niet meer.

Ik ben de EXbunker

Ik ben een uniek type, met schubben waar de zon ondergaat, de zon die mijn binnenste nooit bereikt. Mijn huid is van gewapend beton, dikker dan een mensenlengte. Ik ben puntgaaf, onverwoestbaar zolang de tijd het toestaat. Toch lig ik verlegen verscholen onder een klimop, in de schaduw van een oude den, aan de westerlijke rand van het Wilhelminapark.

Mijn verlegenheid komt uit schaamte, ik draag een smet. Ik werd gebouwd door een vijand van deze stad. Ik was het kwartier van misdadige commando’s, bescherming tegen geallieerde bommenregens. Dat er geen daglicht in mij doordringt, is de perfecte symboliek voor de omstandigheden waaronder ik verrees.

Maar de tijd nam deze prachtige stad aan haar onvermijdelijke hand, weg van de duisternis. Ik werd een opslagplaats, een overdreven sterke schuur voor kabels, gereedschap en oude brommers. De meeste mensen vergaten mij. Ik lag aan het zicht onttrokken door de natuur, een bladergroen boetekleed die ik mij decennialang maar al te graag liet aanmeten.

Tot er, zeventig jaar na mijn verrijzenis, op mijn stalen deur werd geklopt door vier kunstenaars, zonen van de stad. Ze vonden mijn isolement maar lafjes. Ze praatten op me in. Echte boetedoening is iets terug doen voor de stad, zeiden ze. Je hebt de duisternis gediend, maar kan ook een onderkomen zijn voor schoonheid. Ik, voor schoonheid? Het idee!

Welnu, het idee was als volgt: mij, iedere maand te vullen met nieuwe spraakmakende kunst. Installaties, foto’s, poëzie, beelden, schilderijen, films en performances. Werk met een hoge X-factor. Een vinger aan de pols van de hedendaagse kunst. Non-profit, omdat alles wat goed is, simpelweg aandacht verdient.

Langzaam nestelde de overtuiging zich in de haarscheurtjes van mijn metersdikke huid: dit is mijn nieuwe lot. Onder één voorwaarde: noem me geen bunker meer. Ik zal nooit meer verstoppen wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik zal laten zien wat gezien moet worden. Ik ben geen schuilplaats meer, maar een toevluchtsoord. Ik draag het verleden met me mee, maar ben het niet meer.

Ik ben de EXbunker

Ik ben een uniek type, met schubben waar de zon ondergaat, de zon die mijn binnenste nooit bereikt. Mijn huid is van gewapend beton, dikker dan een mensenlengte. Ik ben puntgaaf, onverwoestbaar zolang de tijd het toestaat. Toch lig ik verlegen verscholen onder een klimop, in de schaduw van een oude den, aan de westerlijke rand van het Wilhelminapark.

Mijn verlegenheid komt uit schaamte, ik draag een smet. Ik werd gebouwd door een vijand van deze stad. Ik was het kwartier van misdadige commando’s, bescherming tegen geallieerde bommenregens. Dat er geen daglicht in mij doordringt, is de perfecte symboliek voor de omstandigheden waaronder ik verrees.

Maar de tijd nam deze prachtige stad aan haar onvermijdelijke hand, weg van de duisternis. Ik werd een opslagplaats, een overdreven sterke schuur voor kabels, gereedschap en oude brommers. De meeste mensen vergaten mij. Ik lag aan het zicht onttrokken door de natuur, een bladergroen boetekleed die ik mij decennialang maar al te graag liet aanmeten.

Tot er, zeventig jaar na mijn verrijzenis, op mijn stalen deur werd geklopt door vier kunstenaars, zonen van de stad. Ze vonden mijn isolement maar lafjes. Ze praatten op me in. Echte boetedoening is iets terug doen voor de stad, zeiden ze. Je hebt de duisternis gediend, maar kan ook een onderkomen zijn voor schoonheid. Ik, voor schoonheid? Het idee!

Welnu, het idee was als volgt: mij, iedere maand te vullen met nieuwe spraakmakende kunst. Installaties, foto’s, poëzie, beelden, schilderijen, films en performances. Werk met een hoge X-factor. Een vinger aan de pols van de hedendaagse kunst. Non-profit, omdat alles wat goed is, simpelweg aandacht verdient.

Langzaam nestelde de overtuiging zich in de haarscheurtjes van mijn metersdikke huid: dit is mijn nieuwe lot. Onder één voorwaarde: noem me geen bunker meer. Ik zal nooit meer verstoppen wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik zal laten zien wat gezien moet worden. Ik ben geen schuilplaats meer, maar een toevluchtsoord. Ik draag het verleden met me mee, maar ben het niet meer.

Ik ben de EXbunker

Ik ben een uniek type, met schubben waar de zon ondergaat, de zon die mijn binnenste nooit bereikt. Mijn huid is van gewapend beton, dikker dan een mensenlengte. Ik ben puntgaaf, onverwoestbaar zolang de tijd het toestaat. Toch lig ik verlegen verscholen onder een klimop, in de schaduw van een oude den, aan de westerlijke rand van het Wilhelminapark.

Mijn verlegenheid komt uit schaamte, ik draag een smet. Ik werd gebouwd door een vijand van deze stad. Ik was het kwartier van misdadige commando’s, bescherming tegen geallieerde bommenregens. Dat er geen daglicht in mij doordringt, is de perfecte symboliek voor de omstandigheden waaronder ik verrees.

Maar de tijd nam deze prachtige stad aan haar onvermijdelijke hand, weg van de duisternis. Ik werd een opslagplaats, een overdreven sterke schuur voor kabels, gereedschap en oude brommers. De meeste mensen vergaten mij. Ik lag aan het zicht onttrokken door de natuur, een bladergroen boetekleed die ik mij decennialang maar al te graag liet aanmeten.

Tot er, zeventig jaar na mijn verrijzenis, op mijn stalen deur werd geklopt door vier kunstenaars, zonen van de stad. Ze vonden mijn isolement maar lafjes. Ze praatten op me in. Echte boetedoening is iets terug doen voor de stad, zeiden ze. Je hebt de duisternis gediend, maar kan ook een onderkomen zijn voor schoonheid. Ik, voor schoonheid? Het idee!

Welnu, het idee was als volgt: mij, iedere maand te vullen met nieuwe spraakmakende kunst. Installaties, foto’s, poëzie, beelden, schilderijen, films en performances. Werk met een hoge X-factor. Een vinger aan de pols van de hedendaagse kunst. Non-profit, omdat alles wat goed is, simpelweg aandacht verdient.

Langzaam nestelde de overtuiging zich in de haarscheurtjes van mijn metersdikke huid: dit is mijn nieuwe lot. Onder één voorwaarde: noem me geen bunker meer. Ik zal nooit meer verstoppen wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik zal laten zien wat gezien moet worden. Ik ben geen schuilplaats meer, maar een toevluchtsoord. Ik draag het verleden met me mee, maar ben het niet meer.

Ik ben de EXbunker

Ik ben een uniek type, met schubben waar de zon ondergaat, de zon die mijn binnenste nooit bereikt. Mijn huid is van gewapend beton, dikker dan een mensenlengte. Ik ben puntgaaf, onverwoestbaar zolang de tijd het toestaat. Toch lig ik verlegen verscholen onder een klimop, in de schaduw van een oude den, aan de westerlijke rand van het Wilhelminapark.

Mijn verlegenheid komt uit schaamte, ik draag een smet. Ik werd gebouwd door een vijand van deze stad. Ik was het kwartier van misdadige commando’s, bescherming tegen geallieerde bommenregens. Dat er geen daglicht in mij doordringt, is de perfecte symboliek voor de omstandigheden waaronder ik verrees.

Maar de tijd nam deze prachtige stad aan haar onvermijdelijke hand, weg van de duisternis. Ik werd een opslagplaats, een overdreven sterke schuur voor kabels, gereedschap en oude brommers. De meeste mensen vergaten mij. Ik lag aan het zicht onttrokken door de natuur, een bladergroen boetekleed die ik mij decennialang maar al te graag liet aanmeten.

Tot er, zeventig jaar na mijn verrijzenis, op mijn stalen deur werd geklopt door vier kunstenaars, zonen van de stad. Ze vonden mijn isolement maar lafjes. Ze praatten op me in. Echte boetedoening is iets terug doen voor de stad, zeiden ze. Je hebt de duisternis gediend, maar kan ook een onderkomen zijn voor schoonheid. Ik, voor schoonheid? Het idee!

Welnu, het idee was als volgt: mij, iedere maand te vullen met nieuwe spraakmakende kunst. Installaties, foto’s, poëzie, beelden, schilderijen, films en performances. Werk met een hoge X-factor. Een vinger aan de pols van de hedendaagse kunst. Non-profit, omdat alles wat goed is, simpelweg aandacht verdient.

Langzaam nestelde de overtuiging zich in de haarscheurtjes van mijn metersdikke huid: dit is mijn nieuwe lot. Onder één voorwaarde: noem me geen bunker meer. Ik zal nooit meer verstoppen wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik zal laten zien wat gezien moet worden. Ik ben geen schuilplaats meer, maar een toevluchtsoord. Ik draag het verleden met me mee, maar ben het niet meer.

Ik ben de EXbunker

Ik ben een uniek type, met schubben waar de zon ondergaat, de zon die mijn binnenste nooit bereikt. Mijn huid is van gewapend beton, dikker dan een mensenlengte. Ik ben puntgaaf, onverwoestbaar zolang de tijd het toestaat. Toch lig ik verlegen verscholen onder een klimop, in de schaduw van een oude den, aan de westerlijke rand van het Wilhelminapark.

Mijn verlegenheid komt uit schaamte, ik draag een smet. Ik werd gebouwd door een vijand van deze stad. Ik was het kwartier van misdadige commando’s, bescherming tegen geallieerde bommenregens. Dat er geen daglicht in mij doordringt, is de perfecte symboliek voor de omstandigheden waaronder ik verrees.

Maar de tijd nam deze prachtige stad aan haar onvermijdelijke hand, weg van de duisternis. Ik werd een opslagplaats, een overdreven sterke schuur voor kabels, gereedschap en oude brommers. De meeste mensen vergaten mij. Ik lag aan het zicht onttrokken door de natuur, een bladergroen boetekleed die ik mij decennialang maar al te graag liet aanmeten.

Tot er, zeventig jaar na mijn verrijzenis, op mijn stalen deur werd geklopt door vier kunstenaars, zonen van de stad. Ze vonden mijn isolement maar lafjes. Ze praatten op me in. Echte boetedoening is iets terug doen voor de stad, zeiden ze. Je hebt de duisternis gediend, maar kan ook een onderkomen zijn voor schoonheid. Ik, voor schoonheid? Het idee!

Welnu, het idee was als volgt: mij, iedere maand te vullen met nieuwe spraakmakende kunst. Installaties, foto’s, poëzie, beelden, schilderijen, films en performances. Werk met een hoge X-factor. Een vinger aan de pols van de hedendaagse kunst. Non-profit, omdat alles wat goed is, simpelweg aandacht verdient.

Langzaam nestelde de overtuiging zich in de haarscheurtjes van mijn metersdikke huid: dit is mijn nieuwe lot. Onder één voorwaarde: noem me geen bunker meer. Ik zal nooit meer verstoppen wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik zal laten zien wat gezien moet worden. Ik ben geen schuilplaats meer, maar een toevluchtsoord. Ik draag het verleden met me mee, maar ben het niet meer.

Ik ben de EXbunker

Ik ben een uniek type, met schubben waar de zon ondergaat, de zon die mijn binnenste nooit bereikt. Mijn huid is van gewapend beton, dikker dan een mensenlengte. Ik ben puntgaaf, onverwoestbaar zolang de tijd het toestaat. Toch lig ik verlegen verscholen onder een klimop, in de schaduw van een oude den, aan de westerlijke rand van het Wilhelminapark.

Mijn verlegenheid komt uit schaamte, ik draag een smet. Ik werd gebouwd door een vijand van deze stad. Ik was het kwartier van misdadige commando’s, bescherming tegen geallieerde bommenregens. Dat er geen daglicht in mij doordringt, is de perfecte symboliek voor de omstandigheden waaronder ik verrees.

Maar de tijd nam deze prachtige stad aan haar onvermijdelijke hand, weg van de duisternis. Ik werd een opslagplaats, een overdreven sterke schuur voor kabels, gereedschap en oude brommers. De meeste mensen vergaten mij. Ik lag aan het zicht onttrokken door de natuur, een bladergroen boetekleed die ik mij decennialang maar al te graag liet aanmeten.

Tot er, zeventig jaar na mijn verrijzenis, op mijn stalen deur werd geklopt door vier kunstenaars, zonen van de stad. Ze vonden mijn isolement maar lafjes. Ze praatten op me in. Echte boetedoening is iets terug doen voor de stad, zeiden ze. Je hebt de duisternis gediend, maar kan ook een onderkomen zijn voor schoonheid. Ik, voor schoonheid? Het idee!

Welnu, het idee was als volgt: mij, iedere maand te vullen met nieuwe spraakmakende kunst. Installaties, foto’s, poëzie, beelden, schilderijen, films en performances. Werk met een hoge X-factor. Een vinger aan de pols van de hedendaagse kunst. Non-profit, omdat alles wat goed is, simpelweg aandacht verdient.

Langzaam nestelde de overtuiging zich in de haarscheurtjes van mijn metersdikke huid: dit is mijn nieuwe lot. Onder één voorwaarde: noem me geen bunker meer. Ik zal nooit meer verstoppen wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik zal laten zien wat gezien moet worden. Ik ben geen schuilplaats meer, maar een toevluchtsoord. Ik draag het verleden met me mee, maar ben het niet meer.

Ik ben de EXbunker

Ik ben een uniek type, met schubben waar de zon ondergaat, de zon die mijn binnenste nooit bereikt. Mijn huid is van gewapend beton, dikker dan een mensenlengte. Ik ben puntgaaf, onverwoestbaar zolang de tijd het toestaat. Toch lig ik verlegen verscholen onder een klimop, in de schaduw van een oude den, aan de westerlijke rand van het Wilhelminapark.

Mijn verlegenheid komt uit schaamte, ik draag een smet. Ik werd gebouwd door een vijand van deze stad. Ik was het kwartier van misdadige commando’s, bescherming tegen geallieerde bommenregens. Dat er geen daglicht in mij doordringt, is de perfecte symboliek voor de omstandigheden waaronder ik verrees.

Maar de tijd nam deze prachtige stad aan haar onvermijdelijke hand, weg van de duisternis. Ik werd een opslagplaats, een overdreven sterke schuur voor kabels, gereedschap en oude brommers. De meeste mensen vergaten mij. Ik lag aan het zicht onttrokken door de natuur, een bladergroen boetekleed die ik mij decennialang maar al te graag liet aanmeten.

Tot er, zeventig jaar na mijn verrijzenis, op mijn stalen deur werd geklopt door vier kunstenaars, zonen van de stad. Ze vonden mijn isolement maar lafjes. Ze praatten op me in. Echte boetedoening is iets terug doen voor de stad, zeiden ze. Je hebt de duisternis gediend, maar kan ook een onderkomen zijn voor schoonheid. Ik, voor schoonheid? Het idee!

Welnu, het idee was als volgt: mij, iedere maand te vullen met nieuwe spraakmakende kunst. Installaties, foto’s, poëzie, beelden, schilderijen, films en performances. Werk met een hoge X-factor. Een vinger aan de pols van de hedendaagse kunst. Non-profit, omdat alles wat goed is, simpelweg aandacht verdient.

Langzaam nestelde de overtuiging zich in de haarscheurtjes van mijn metersdikke huid: dit is mijn nieuwe lot. Onder één voorwaarde: noem me geen bunker meer. Ik zal nooit meer verstoppen wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik zal laten zien wat gezien moet worden. Ik ben geen schuilplaats meer, maar een toevluchtsoord. Ik draag het verleden met me mee, maar ben het niet meer.

Ik ben de EXbunker